Podróż rowerowa przez Amerykę Łacińską zmienia się w 10-letnią wędrówką po krajach, regionach i problemach społecznych kontynentu. Klucząc z Meksyku na południe —czasem na wschód, na zachód lub z powrotem na północ— stary rower o stalowej ramie przebywa 50.000 kilometrów. Najistotniejszym osiągnięciem nie jest tu jednak dystans, a raczej zbliżenie. Z czasem zdaje się spełniać ta tak ludzka potrzeba przynależności: być „jednym z”, a więc nie tylko obserwować, poznawać i analizować nieznany ląd, ale i brać aktywny udział w jego życiu: nagrać film o Paragwaju kierowany do Paragwajczyków, szukać zagubionej tożsamości razem z Argentyńczykami, tęsknić za Wenezuelą, lepiąc arepy i nucąc tonady jak miliony emigrantów z Caracas, Meridy i Barquisimeto. Na koniec pozostaje pytanie, czy to rzeczywiście koniec. I czy z takiej podróży da się naprawdę wrócić.
Wojciech Ganczarek, urodzony w 1988, absolwent matematyki stosowanej i fizyki teoretycznej na Reymonta 4 w Krakowie; w latach 2013-2023 w niekończącej się trasie rowerowej po Ameryce Łacińskiej. Autor relacji, reportaży i esejów prasowych, a także książek „Upały, mango i ropa naftowa” (2017), „Zabrali mi kraj. Rozmowy z Wenezuelczykami na emigracji” (2020) i „Sprzedani. Reportaże z peryferii” (Nagroda Magellana dla najlepszej książki reportażowej 2022). Twórca pełnometrażowego filmu dokumentalnego „Soy paraguayo” (2019) i kilku krótszych form dokumentalnych, obecnie w trakcie postprodukcji cyklu „Synowie tej ziemi. Rozmowy z ludnością rdzenną Argentyny”. Regularnie gości w ogólnopolskich mediach jako ekspert od Ameryki Łacińskiej (Radio357, TVN, programy 2, 3 i 4 Polskiego Radia i inne).
IG @latynoamerykanski
FB Wojciech Ganczarek, dawniej Fizyk w podróży
