O najstarszych dziejach naszego regionu przez dwa dni będą dyskutować archeolodzy w suwalskim Muzeum Okręgowym. Konferencję „50 lat minęło. Co dalej z kulturą sudowską?” zorganizowało suwalskie Muzeum, Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie oraz Wydział Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. W jej otwarciu uczestniczyli m.in. prezydent Suwałk Czesław Renkiewicz, dyrektor Muzeum Archeologicznego Wojciech Brzeziński i dyrektor suwalskiego Muzeum Jerzy Brzozowski.
Kultura sudowska to określenie używane przez archeologów dla późnego okresu wpływów rzymskich i wędrówek ludów występująca na terenie wschodnich Mazur, Suwalszczyzny w dorzeczu Czarnej Hańczy do VI-VII wieku. Kultura sudowska utożsamiana jest ze znanym z przekazów pisanych plemieniem Sudawów. Ludność praktykowała chowanie zmarłych w kamiennych kurhanach, które stopniowo zanikają na rzecz ciałopalenia. Kultura sudowska dzieli się na trzy wyraźne części: grupę suwalską, gołdapską i augustowską. Podział ten jest spowodowany zróżnicowaniem terenu, odmienną tradycją miejscową oraz oddziaływaniem różnych wpływów kulturowych. Terytorium grupy suwalskiej rozciągało się pomiędzy dorzeczem Rospudy na zachodzie, okolicą jeziora Gałduś na wschodzie, jeziora Hańcza na północy oraz jeziora Wigry na południu. Kultura sudowska maksymalny zasięg terytorialny osiągnęła w okresie wędrówek ludów. Pod koniec tego okresu zaczęła się zmieniać zapewne pod wpływem oddziaływania kultur wczesnosłowiańskich. Zdaniem części archeologów na bazie kultury sudowskiej, w okresie wczesnośredniowiecznym, powstała nowa kultura, którą nazywają kulturą jaćwieską. Od IX wieku tereny te były zasiedlone przez Jaćwingów.
