Wernisaż wystawy plakatu Franciszka Starowieyskiego rozpocznie się 22 stycznia o godz. 17.00 w Galerii Patio SOK, ul. Jana Pawła II 5. Wystawa będzie czynna do 29 lutego.

Franciszek Starowieyski

Jeden z twórców Polskiej Szkoły Plakatu – od 1956 r. zrealizował ponad 300 plakatów. Uprawiał grafikę użytkową, plakat, rysunek, malarstwo – inspirowały go secesja i surrealizm, był wielbicielem baroku (od 1970 roku zaczął datować swoje prace 300 lat wstecz). Znawca i kolekcjoner dzieł sztuki, barwna postać i gawędziarz – artystyczny pseudonim Jan Byk (w 1971 powstał film „Bykowi chwała” poświęcony sztuce artysty, reż. A. Papuziński). Urodzony 8 lipca 1930 r. w Bratkówce (Podkarpackie) – zmarł 23 lutego 2009 r. w Warszawie.

Studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie (1949-1952) u W. Weissa i A. Marczyńskiego, następnie na Warszawskiej ASP (1952-1955), dyplom w pracowni M. Byliny. Był wykładowcą Berliner Hochschule der Kunste (1980), od 1993 r. Europejskiej Akademii Sztuki w Warszawie. Od 1981 r. tworzył spektakle Teatru Rysowania, zrealizował ponad 20 spektakli m.in.: w Wenecji, Paryżu, Sewilli, Chicago, Spoleto, w Katowicach i Warszawie.

Autor scenografii teatralnych i telewizyjnych – nagroda „Złotej Maski” za scenografię do Króla Ubu K. Pendereckiego w Teatrze Wielkim w Łodzi, 1994. Należał do Alliance Graphique International (AGI). Jego prace znajdują się w zbiorach muzeów i kolekcjach prywatnych na całym świecie m.in.: Museum of Modern Art (MoMA) w Nowym Jorku, w którym jako pierwszym Polak, miał indywidualną wystawę w 1985 r.

Główne nagrody:

  • Najlepszy Plakat Warszawy, 1970, 1971, 1982;
  • Grand Prix na Biennale Sztuki Współczesnej w Sao Paulo, 1973;
  • Grand Prix za plakat filmowy na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, 1974;
  • Srebrny Medal na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie, 1974;
  • Złota Plakietka na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago, 1979;
  • Annual Key Award magazynu „Hollywood Reporter”, 1975/6;
  • Srebrny Medal na 17 Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie, 2000.

źródło: strona internetowa SOK